Εθνική επέτειος σήμερα, λοιπόν. Και διαβάζω και φέτος τις μεμψιμοιρίες κάποιων φίλων. Γιατί να είμαστε η μόνη χώρα, που γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου του 1940 και όχι την 12η Οκτωβρίου 1944; Γιατί δεν δίνεται βάρος, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, στο υποτιθέμενο τέλος του Πολέμου αλλά στην αρχή του, όσον αφορά την Πατρίδα μας;
Απαντούμε, λοιπόν, και φέτος: Η νίκη της Ελλάδος επί του ιταλικού φασισμού αποτέλεσε την πρώτη νίκη της Ελευθερίας κατά του Σκοταδισμού. Όταν η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος λύγιζαν κάτω από το ατσάλι και την μπότα του Άξονα, η ιερή, αιώνια Ελλάδα έδινε την πρώτη ελπίδα. Κανείς δεν αντιστάθηκε αποφασιστικά, ηρωικά και αποτελεσματικά στον φασισμό και στον ναζισμό μέχρι τότε που οι στρατιώτες και ο λαός μας όρθωσαν ανάστημα στα βουνά της Ηπείρου, της ελεύθερης και της σκλάβας Βορείου Ηπείρου. Όταν η μικρή Ελλάδα βγήκε δυναμικά μπροστά με τιμή κι αυτοπεποίθηση και κατήγαγε στη συνέχεια θριάμβους στα κακοτράχαλα βουνά της Πίνδου, που άφησαν άφωνο όλο τον τότε γνωστό κόσμο ,όλη την Ευρώπη την ”έσκιαζε η φοβέρα και την πλάκωνε η σκλαβιά”.Οι λαοί της Ευρώπης είχαν υποδουλωθεί ή ήταν έτοιμοι να υποκύψουν στο ξίφος της άκρατης βίας.Η Χιτλερική Γερμανία σάρωνε τα σύνορα των ηπειρωτικών επικρατειών και προχωρούσε ακάθεκτη στην εγκαθίδρυση μιας νέας εποχής σφραγισμένης από το μεγαλείο του γερμανικού λαού και του αρχηγού του.
Στον νότο η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη ..Όλα τα βαλκανικά κράτη πλην Ελλάδας είχαν παραδοθεί στον άξονα..Οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν πλέον καμφτεί.Κι όμως εμείς ,αντίκρυ στην απρόκλητη ορμή του εχθρού ,αντέξαμε, νικήσαμε και προκαλέσαμε τον θαυμασμό όλου του ελεύθερου κόσμου,αλλά και τον θαυμασμό και των ίδιων των εχθρών μας,αναγκάζοντας ακόμα και τον ίδιο τον Χίτλερ να ομολογήσει ότι:”Χάριν της ιστορικής αλήθειας ,οφείλω να πω ότι μόνο οι Έλληνες από όλους τους αντιπάλους ,που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση στο θάνατο ”.
Και μετά από τόση δόξα και τιμή ,τί εισπράξαμε το 1944, καθώς και τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν; Υπήρξαμε,δυστυχώς, η μόνη χώρα που συνέχισε να χύνει αίμα επί πέντε ακόμα χρόνια, σ’ έναν ανελέητο κι εθνοκτόνο εμφύλιο, που προκλήθηκε από την ανοησία κάποιων συμπατριωτών μας, που έπεσαν στην παγίδα των “συμμάχων μας” Άγγλων. Τι να γιορτάσουμε, λοιπόν, από τον Οκτώβριο του 1944; Το ότι προετοιμαζόμασταν ήδη για τον Εμφύλιο; Το ότι δεν αποζημιωθήκαμε ποτέ για τον όλεθρο που μάς προκάλεσαν οι Ιταλογερμανοί, οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί εγκληματίες; Το ότι έμελλε να αλληλοσφαχτούμε, και να θρηνήσουμε απείρως περισσότερους νεκρούς απ’ ότι στην Κατοχή και απείρως περισσότερη κι αγριότερη ανθρωπιστική καταστροφή από την αμέσως προηγούμενη των Γερμανών, επειδή κάποιοι εκτέλεσαν τα σχέδια της Αγγλίας, ώστε να αποδυναμωθούμε και να πάνε περίπατο οι δίκαιες και απαράγραπτες εθνικές μας διεκδικήσεις για την Κύπρο, την Βόρειο Ήπειρο και για την βελτίωση της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου; Για το ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου είχε παραπλανηθεί από τους πράκτορες που μοίραζαν τις λίρες αβέρτα, προκειμένου να γίνει η Ελλάδα κομμουνιστικός παράδεισος;Για το ότι η νικήτρια και θριαμβεύουσα Ελλάς έλειπε από το τραπέζι των νικητών και αντί να γιορτάζει εθνικά κέρδη μαζί με τους νικητές, όπως δικαιούταν,έβγαινε από μια εθνική και κοινωνική κόλαση? Για το ότι 77 χρόνια μετά την αποχώρηση των ναζί κάποιοι εργάζονται ώστε να παραμείνουμε ελεγχόμενο και καθημαγμένο γερμανικό προτεκτοράτο; Να γιατί η Ελλάδα πρέπει να γιορτάζει πάντοτε την είσοδό της στον πόλεμο και όχι την υποτιθέμενη απελευθέρωσή της.
Επειδή ούτε τότε, ούτε και τώρα δεν είναι ελεύθερη!
