Κι εκεί που έλεγες ότι δεν υπάρχει κάτι καλό να δεις και ότι η νέα ταινία «Μην κοιτάτε πάνω» στο Netflix με τον Ντι Κάπριο είναι μια βλακεία και μισή και ένα ανούσιο φιλμ επιστημονικής φαντασίας σαν τόσα άλλα σχετικά με το τέλος του κόσμου , να σου που στην εξέλιξη της υποτιθέμενης βλακώδους κι ανόητης ταινίας (κι ήδη από το πρώτο 15 λεπτο και μετά ) να σου που πέφτεις σε μια απρόσμενη ,πλην μεγαλειώδη επιτομή ολων αυτών που ακριβώς ζούμε σήμερα.
Σ’αυτή την παράλογη δυστοπία ,η οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση προϊόν φαντασίας κάποιων ευφάνταστων και ονειροπαρμένων παραγωγών κινηματογράφου , αλλά απτή πραγματικότητα , έτσι όπως βλέπουμε το πώς κάποιοι πλουτίζουν με αλγόριθμους και με ψυχρά υπολογιστικά μοντέλα σε σχέση με την άγνοια των υπολοίπων για το θέμα , όσων έχουν μείνει δηλ. πίσω στον συμβατικό παλαιό κόσμο .
Έτσι παρακολουθούμε ενεοί τον Ντι Κάπριο να φωνάζει και να εξίσταται για τους κοινωνιοπαθείς φασίστες , ενώ το ίδιο καθηλωτικές οι ερμηνείες της Μέριλ Στρηπ και της Κειτ Μπλάνσετ να διεισδύουν στις γκρίζες ζώνες της κυρίαρχης εξουσίας όλων των μορφών, με βιτριολικό φόκους στον ρόλο των ΜΜΕ, και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης από αυτά , στην «πείνα» των ακαδημαϊκών και των ειδικών για λίγη δημοσιότητα , στην αφέλεια των διδακτορικών φοιτητών, στον κυνισμό και στη ματαιοδοξία πολιτικών και δημοσιογράφων ,στην απώλεια της κοινής λογικής και φυσικά στο αναπόφευκτο : ότι μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι.
Πρόκειται για μια ταινία που τη συστήνουμε ανεπιφύλαχτα , έτσι που ανέλαβε το Χόλιγουντ – κι όχι για πρώτη φορά φυσικά-κάτι που δεν το έχει επιχειρήσει κανένας ειδικός και θεσμικός παράγοντας μέχρι στιγμής : Nα μας ανοίξει απλά τα μάτια και να μας βάλει στο νόημα..
Και για όσους αρέσκονται στο να παρακολουθούν στην οθόνη τους προφητικά όλα όσα ζούμε σήμερα σε πραγματικό χρόνο ,υπάρχει κι άλλη ανάλογη πρόταση : η ισπανική σειρά «ο φράχτης», που σε εκπλήσσει η ομοιότητα των γεγονότων με την σημερινή κατάσταση , την οποία όχι μόνο περιγράφει η σειρά , αλλά και της δίνει και προοπτική σχετικά με το τί μας επιφυλάσσει το μέλλον και πού θα καταλήξει όλο αυτό .
Να μη λέμε , λοιπόν, ότι η τέχνη είναι έξω από τη ζωή. Καθόλου. Αντίθετα ,φαίνεται ότι είναι πολύ εντός και την παρακολουθεί πολύ στενά τόσο τη ζωή όσο και την πραγματικότητά μας , για να μην πούμε ότι την προμηνύει κιόλας. Τα υπόλοιπα, επί της οθόνης!
