Το φυσικό αέριο είναι σήμερα το σημαντικότερο εμπόρευμα στον κόσμο. Αποτελεί επιταχυντή του παγκόσμιου πληθωρισμού, οδηγεί τις τιμές σε άλματα εξωφρενικά, ακόμη και με τα δεδομένα των σημερινών ταραγμένων αγορών –στην Ευρώπη έχει εκτοξευθεί κάπου 700% από τις αρχές του περασμένου έτους– και οδηγεί τη Γηραιά Ηπειρο στα πρόθυρα ύφεσης.
Βρίσκεται στην καρδιά μιας νέας εποχής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, τόσο έντονης ώστε οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Εν ολίγοις, το φυσικό αέριο ανταγωνίζεται και μάλλον επισκιάζει το πετρέλαιο ως παράγοντας διαμόρφωσης της γεωπολιτικής. Και δεν υπάρχει αρκετό για όλους.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτούργησε ως καταλύτης που αναβάθμισε την κρίση του αερίου σε νέα επίπεδα, καθώς απέσπασε από την παγκόσμια αγορά ένα κρίσιμο τμήμα της προσφοράς. Η Ρωσία μειώνει τις ροές στους αγωγούς προς την Ευρώπη, η οποία δηλώνει έτσι κι αλλιώς ότι θέλει να διακόψει τις αγορές από τη Μόσχα. Είναι έτσι σε εξέλιξη ένας αγώνας δρόμου και ένας παγκόσμιος ανταγωνισμός ανάμεσα στις χώρες που προσπαθούν να διασφαλίσουν τα περιορισμένα φορτία υγροποιημένου αερίου προτού φτάσει ο χειμώνας στο βόρειο ημισφαίριο.
«Πρόκειται για μια ενεργειακή κρίση ανάλογη εκείνης της δεκαετίας του 1970, αλλά με το φυσικό αέριο», σχολιάζει σχετικά ο Κέβιν Μουκ, διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας ερευνών ClearView Energy Patrners LLC, που τονίζει πως «ο κόσμος σκέπτεται για το αέριο όπως κάποτε σκεπτόταν για το πετρέλαιο, καθώς έχει γίνει ορατός ο ουσιώδης ρόλος του στις σύγχρονες οικονομίες». Ηταν ένα εμπόρευμα σε ύπνωση και τώρα που η παγκοσμιοποίηση δείχνει να υποχωρεί σε μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, το εμπόριό του οδεύει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παγκοσμιοποιείται γρήγορα, αλλά όχι αρκετά γρήγορα. Πολλές χώρες στράφηκαν σε αυτό στο πλαίσιο της μετάβασης στην καθαρή ενέργεια και οι μεγαλύτερες χώρες παραγωγοί, όπως οι ΗΠΑ, που εξελίχθηκαν ταχύτατα σε σημαντική εξαγωγική δύναμη ώστε να ανταγωνίζονται το Κατάρ για την πρώτη θέση, βλέπουν να αυξάνεται η ζήτηση για το προϊόν τους. Το περασμένο έτος 44 χώρες εισήγαγαν αέριο, σχεδόν διπλάσιες από όσες εισήγαγαν πριν από μια δεκαετία. Το καύσιμο αυτό, όμως, μεταφέρεται πιο δύσκολα από το πετρέλαιο, καθώς πρέπει να υγροποιηθεί σε ειδικές εγκαταστάσεις όπως στη μονάδα του Τέξας.
Για να καλυφθεί η μεγάλη ζήτηση θα απαιτηθεί ένα κύμα νέων επενδύσεων που έχει ήδη δρομολογηθεί. Πήρε, άλλωστε, νέα ώθηση την περασμένη εβδομάδα, όταν οι ηγέτες του G7 δεσμεύθηκαν να προωθήσουν δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές για το αέριο. Επιταχύνονται, έτσι, υποδομές για LNG στη Βόρεια Αμερική. Τον Ιούνιο η Cheniere Energy ενέκρινε τερματικό σταθμό στο Τέξας, τον Απρίλιο ο Ινδονήσιος μεγιστάνας Σουκάντο Τανότο υποσχέθηκε τη στήριξή του σε σχέδιο LNG στον Καναδά και στο Κατάρ βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο αξίας 29 δισ. δολ. για τις εξαγωγές LNG με σημαντικούς μετόχους τους κολοσσούς της Exxon Mobil και της Shell.
Στην Ευρώπη από τη στιγμή που άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία ανακοινώθηκαν ή επισπεύσθηκαν σχέδια για περίπου 20 τερματικούς σταθμούς LNG. Η Γερμανία, που δεν διαθέτει κανέναν τερματικό σταθμό, έχει ήδη διαθέσει 3 δισ. δολ. για να νοικιάσει τέσσερις πλωτούς και να τους συνδέσει με το δίκτυο της χώρας. Ο πρώτος πρέπει να είναι λειτουργικός περίπου στα τέλη του έτους. Και η Κίνα, η πρώτη στον κόσμο σε εισαγωγές LNG, βρίσκεται σε έναν πρωτοφανή κατασκευαστικό πυρετό, καθώς σχεδιάζει το πώς 10 τερματικοί σταθμοί θα είναι λειτουργικοί το επόμενο έτος.
Πηγή:kathimerini.gr
