Γράφει η Κωνσταντίνα Κουτσονίκα Καθηγήτρια Φιλολογίας
Το έφερε έτσι η μοίρα που Ελλάδα και Γαλλία αποχαιρέτησαν σχεδον ταυτόχρονα δύο μεγάλους δικούς τους άντρες αντίστοιχα η καθεμία…Μίκης Θεοδωράκης και Jean Paul Belmondo έφυγαν από τη ζωή και κηδεύτηκαν με πολυ μικρή χρονική διαφορά, πράγμα που οδήγησε να γίνουν αυτόματα κι οι ανάλογες συγκρίσεις ένθεν κι ένθεν.
Έτσι, λοιπόν, στην μεν χώρα μας γίναμε μάρτυρες εικόνων και σκηνών απείρου κάλλους με τον Πρωθυπουργό να μπαίνει στην Μητρόπολη με ομπρέλα διαφήμισης ξένης εταιρείας αντί του εθνόσημου, σαν σε ιδιωτική κλειστή εκδήλωση, ενώ και μέσα στη Μητρόπολη εν συνεχεία και μπρος στο φέρετρο του μεγάλου νεκρού το σύνολο σχεδόν του πολιτικού μας προσωπικού είδαμε να βρίσκεται σε στάση σώματος ,που θα ταίριαζε περισσότερο σε χαλαρή έξοδο με φίλους κι όχι στην ιερότητα του χώρου και της στιγμής.Aπό την άλλη οι εικόνες της εξοδίου ακολουθίας του μεγάλου καλλιτέχνη εκ Γαλλίας μας άφηναν ενεούς. Με μεγαλοπρέπεια, επισημότητα, κι αρτιότητα στη διοργάνωση της αποχαιρετιστήριας τελετής για τον δικό τους μεγάλο νεκρό οι Γάλλοι γέμιζαν τις οθόνες μας κι εξέπεμπαν παντού και προς πάσα κατεύθυνση τον απόλυτο σεβασμό τους αφενός προς τον μεγάλο τους καλλιτέχνη, αλλά και το επίπεδο των αρχών και του λαού απέναντι στα σύμβολα τους, τα οποία ξέρουν πολύ καλά πώς να τα τιμούν και πώς να δείχνουν την αιώνια ευγνωμοσύνη τους. Και με την ευκαιρία παρακολουθώντας από εκεί όλο αυτό το υπέροχο, εκλεπτυσμένο και προσεγμένο τελετουργικό δεν ηταν καθόλου δύσκολο, θέλοντας και μη ,να μάς δημιουργηθεί εδώ κι η πολύ εύλογη απορία: χάθηκε ο κόσμος να είχε στολιστεί και το φέρετρο του Μίκη με την ελληνική σημαία, που τόσο τίμησε κι αγάπησε κι ο ίδιος , όπως αυτο του αξέχαστου Γάλλου ηθοποιού, αλλά και μια ορχήστρα να παίζει μουσικά του κομμάτια από αυτά που ταξίδεψαν την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου, αντί να ακούγονται οι κακόηχες ιαχές κι οι αποδοκιμασίες των κομματικών εγκάθετων κατά του Πρωθυπουργού και της Προέδρου σ’ αυτή την ιερή ώρα?
Ωστόσο η μιζέρια μας δε σταματάει εδώ, μιας και το ξέπνοο ελληνικό κράτος δε σκέφτηκε, τουλάχιστον ότι είχε υποχρέωση κατά την αναχώρηση του μεγάλου της τέκνου στην αγαπημένη του Κρήτη να του το εξασφαλίσει αυτό με όλες τις δέουσες τιμές ; με μια φρεγάτα πχ του Πολεμικού Ναυτικού που θα διέσχιζε τα ελληνικά νερά του Αιγαίου και με ψηλά την ελληνική σημαία προς τιμήν του πολύτιμου φορτίου της και μετά με έναν κιλλίβαντα να οδηγήσει την σορό στην τελευταία της κατοικία , αντί να τη στείλει πρόχειρα με το πλοίο της γραμμής ανάμεσα σε κατεψυγμένα τρόφιμα σαν ένα ασήμαντο φορτίο? Πόσο μελαγχολική κι αυτή η σκέψη, αν γυρίσουμε και πάλι στη Γαλλία, όταν το 2017 ο Γάλλος ρόκερ σούπερ σταρ Τζόνι Χαλλιντεη ( σπουδαία μορφή αλλά πολύ κατώτερη του δικού μας Μίκη) με εντολή της γαλλικής προεδρίας και της γαλλικής κυβέρνησης ξεκίνησε την τελευταία του πορεία από την Αψίδα του Θριάμβου διασχίζοντας όλη τη λεωφόρο των Ηλισιων Πεδίων για δεύτερη φορά μετά τον Β.Ουγκο πριν 132 χρόνια, που έκανε πάλι την ίδια αυτή τιμητική διαδρομή, επειδή σύμφωνα με τον Πρόεδρο Ε.Μακρόν ο Χαλλιντεη έφερε τη γαλλική γλώσσα και μουσική στα πέρατα του κόσμου κι ενίσχυσε σημαντικά τη γαλλική μουσική βιομηχανία.. Αν ο Τζόνι Χαλλιντεη πέτυχε αυτόν τον άθλο για τη Γαλλία, τί θα έπρεπε να πούμε και συνεπώς τί θα έπρεπε να κάνουμε εμείς για τον Μίκη Θεοδωράκη , αυτόν τον μέγα Έλληνα, αυτόν τον μουσικό γίγαντα , τον απόλυτο πρεσβευτή της Ελλάδας στον κόσμο, που τραγουδήθηκε από άκρη σ’ άκρη της γης και δόνησε και συγκλόνισε με τη μουσική του ολόκληρους λαούς , αποτελώντας ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά κεφάλαια του αιώνα?
Μόνο κρίμα, λοιπόν, και μόνο θλιψη για τον κάθε Έλληνα, όχι τόσο για την εκδημία του μεγάλου μας καλλιτέχνη, που περνά επάξια και τιμημένα στην αθανασία, όσο για αυτές τις συντριπτικές συγκρίσεις, που θα μας στοιχειώνουν ως Έλληνες για πάντα..
